Droom van een Midzomernacht, Shakespeare
Het Publiekstheater, 1973. Regie: Hans Croiset. Vormgeving: Niels Hamel
Puck en de verliefde koningskinderen moesten door het bos rollen en buitelen, vonden Hans en ik.
Hoe rolt de vloer? Ik wist het al: het hele toneel moest uit ballen bestaan. Kleine en grote! Een geweldig environment van zwart witte ballen waardoor nergens vastigheid is.
Raimondo Soto, de Zuid Amerikaanse kunstenaar, experimenteert met OpArt. Door draadjes te spannen voor een grijs geschilderd vlak, begint het hele beeld te vibreren met een bijna stroboscopisch effekt (zoals je een felle lamp razendsnel aan en uit doet). Toen, ineens wist ik het!
Vanuit de kap van de schouwburg, daar waar vanouds de achterdoeken en friezen hangen, zou ik duizenden witte katoenen draadjes met een tussenruimte van een paar centimeter, laten hangen. Door vier of vijf van die “wanden van draadjes” ongeveer een meter achter elkaar te hangen ontstaat er een “bos” waardoor de geliefden zich stroboscopisch bewegen.