Erik roept het beeld op van lagen die stuk voor stuk, net als bij een ui, eraf vallen en het innerlijk bloot geven. Het inspireert mij tot het ontwerpen van een gigantische ton waarop en waarin de spelers zich kunnen bevinden en die hen de mogelijkheid biedt tot verschijnen en verdwijnen. Eerst waren de acteurs wat huiverig voor het kolossale object dat veel van de speelruimte innam, en zagen ze het als een belemmering voor hun spel. Maar allengs werd die ton voor hen een belangrijke medespeler en hadden ze er niet meer zonder gekund.